Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego we Włocławku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy we Włocławku Wydział I Cywilny

Przewodniczący : SSR Monika Drzewiecka

Protokolant : st. sekr. sądowy Wioletta Rosołowska

po rozpoznaniu w dniu 07 czerwca 2016 r.

sprawy z powództwa : (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko : M. L.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej M. L. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 1.575,43 zl (jeden tysiąc pięćset siedemdziesiąt pięć złotych czterdzieści trzy grosze) z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności kredytu lombardowego NBP od dnia 1 października 2014r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej M. L. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 81,44 zł (osiemdziesiąt jeden złotych czterdzieści cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą we W. w dniu 30 września 2014 roku wniósł pozew przeciwko M. L. o zapłatę kwoty 1.575,43 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym dnia 01 października 2014 roku do dnia zapłaty. Powód wniósł ponadto o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż swoje roszczenie wywodzi z tytułu umowy pożyczki zawartej pomiędzy stronami. Limit udzielonej pożyczki ustalony został na kwotę 3.300 zł. W ramach umowy pozwana była zobowiązana do dokonywania comiesięcznych wpłat w wysokości 980 zł. Pozwana nie wywiązała się z obowiązku zasilania rachunku jak również spłaty wykorzystanej pożyczki z upływem okresu na jaki została zawarta umowa, dlatego też całość roszczenia stała się wymagalna z dniem 15 października 2012 roku. Pismem z dnia 18 kwietnia 2014 roku powód wezwał pozwaną do spłaty wymagalnego zobowiązania. Do dnia wniesienia pozwu M. L. nie uregulowała należności.

Postanowieniem z dnia 21 listopada 2014 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu we Włocławku.

Nakazem zapłaty w postepowaniu upominawczym z dnia 01 lipca 2015r. Sąd Rejonowy we Włocławku uwzględnił żądanie pozwu.

Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty w całości wskazując, że nakaz został wydany w sytuacji, gdy o to samo roszczenie, wynikające z tego samego stosunku prawnego – umowy pożyczki, powód wytoczył powództwo pełnomocnikowi pozwanej Z. L., które to postępowanie jest w toku. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa.

W kolejnych pismach procesowych, powód podtrzymał swoje stanowisko.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 16 października 2002 roku pomiędzy (...) Bank S.A we W. a Z. L. i M. L. zawarta została umowa pożyczki w rachunku bieżącym prowadzonym w ramach konta oznaczonego w umowie, w wysokości 3.300 złotych na okres do dnia 15 października 2003 roku. Pożyczkobiorcy zobowiązali się do comiesięcznego zasilania rachunku bieżącą kwotą nie mniejszą niż 980 zł. W umowie zapisano, że oprocentowanie pożyczki oraz związane z nią opłaty i prowizje są określane w tabeli oprocentowania konta oraz w tabeli opłat i prowizji. Zaznaczono, że bank automatycznie przedłuża umowę na kolejne okresy dwunastomiesięczne zachowując wynikającą z umowy wysokość limitu pożyczki. W tabeli oprocentowania wskazano jednocześnie, że oprocentowanie debetu w rachunku, odsetki karne przy przekroczeniu salda dostępnego na rachunku kształtują się na poziomie 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP. Zastrzeżono nadto, że bank nie przedłuży umowy z powodu naruszenia istotnych postanowień umowy pożyczki przez pożyczkobiorców lub

dowód : okoliczności bezsporne; kopia umowy pożyczki – k. 23-23v; tabele oprocentowania – k. 86-87v

Z uwagi na nie wywiązanie się przez pożyczkobiorców z warunków umowy – ostatnia określona umową kwota comiesięcznego zasilenia konta w kwocie 980 złotych wpłynęła na rachunek bieżący w marcu 2012 roku – w dniu 08 września 2012 roku bank oświadczył wobec Z. L., że nie przedłuży umowy pożyczki na okres kolejnych 12 miesięcy z uwagi na brak deklarowanych wpłat minimalnych. Wezwano jednocześnie do spłaty wykorzystanego limitu do dnia zakończenia umowy zaznaczając, że po tym terminie niespłacona kwota pożyczki będzie traktowana jak przekroczenie salda dostępnego. Całość roszczenia stała się wymagalna w dniu 16 października 2012r., z upływem okresu na jaki umowa pożyczki została zawarta.

Pismem z dnia 18 kwietnia 2014 roku bank wezwał pozwaną M. L. do zapłaty kwoty 2.107,78 zł.

W dniu 30 września 2014 roku (...) Bank (...) S.A. we W. wystawił wyciąg z ksiąg banku, w którym wskazał, że w jego księgach ujawnione jest zadłużenie M. L. wynikające z umowy pożyczki zawartej w dniu 16 października 2002 roku w kwocie 1.575,43 zł.

dowód: wyciąg z ksiąg banku – k. 88; wezwanie do zapłaty z zpo – k. 89-90; oświadczenie – k. 47 akt sprawy I C 2356/15 upr; pisma – k. 79, 90 akt sprawy I C 2356/15 upr; zestawienie wpłat – k. 99-100 akt sprawy I C 2356/15 upr; zestawienie transakcji – k. 24-84.

W dniu 04 marca 2016r. Sąd Rejonowy we Włocławku wydał wyrok w sprawie z powództwa (...) Bank (...) S.A. przeciwko mężowi pozwanej – Z. L..

dowód: akta sprawy I C 2356/15 upr – k. 127 - wyrok

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony, których treść nie była przez strony kwestionowana.

W przedmiotowej sprawie pozwana nie zaprzeczała temu, iż w dniu 16 października 2002 roku zawarła wraz z mężem Z. L. umowę pożyczki z poprzednikiem prawnym (...) Bank (...) Spółka Akcyjna we W. na warunkach opisanych w umowie. Pozwana nie kwestionował również tego, że zaprzestała realizować warunki tej umowy od kwietnia 2012 roku.

Na podstawie zawartej umowy Bank przyznał pozwanej pożyczkę w rachunku prowadzonym w ramach konta nr (...), ustalając limit pożyczki do kwoty 3.300 zł, pozwana zobowiązała się do comiesięcznych wpłat w wysokości 980 zł. Pozwana nie wywiązała się z obowiązku comiesięcznego zasilania rachunku (ostatnie zasilenie miało miejsce w marcu 2012r.), w konsekwencji czego umowa nie została przedłużona na kolejny 12 miesięczny okres i wygasła z dniem 15 października 2012 roku. W tym okresie upływał termin spłaty pożyczki wraz z odsetkami (§10 ust. 2 umowy pożyczki). Z dniem 16 października 2012 roku należność banku stała się wymagalna.

Zgodnie z postanowieniami umowy pożyczki i tabeli oprocentowania - do której jest odwołanie w umowie pożyczki – oprocentowanie debetu w rachunku oraz odsetki karne przy przekroczeniu salda kształtują się na poziomie czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. Przy czym żądanie odsetek od dnia 01 października 2014 roku nie jest bezpodstawne skoro dłużniczka była w zwłoce w spełnieniu świadczenia nie dokonując spłaty należności do dnia 15 października 2012 roku.

W myśl art. 720 § 1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tą samą ilość pieniędzy albo tą samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zgodnie z § 2 umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem.

Umowa pożyczki zobowiązuje pożyczkodawcę do przeniesienia własności przedmiotu pożyczki na pożyczkobiorcę. Samo wydanie przedmiotu pożyczki może nastąpić w dowolny sposób, byle pożyczkobiorca miał możność swobodnego dysponowania czy to pieniędzmi, czy rzeczami będącymi przedmiotem umowy. Odwrotność opisywanej sytuacji występuje przy zwrocie pożyczki.

Pozwana M. L. nie zaprzeczyła temu, że zaciągnęła wraz z mężem Z. L. pożyczkę w (...) Bank S.A. (poprzednik prawny powoda), nie kwestionowała wysokości zadłużenia. Strona powodowa w załączniku do pozwu – zestawieniu transakcji – przedstawiła wykaz wszystkich wpłat dokonanych przez pozwaną w okresie od 16 października 2002r. do 29 września 2014r. Pozwana nie złożyła zastrzeżeń do tego dokumentu, nie zakwestionowała jego treści. Jednocześnie strona powodowa podała, iż zadłużenie pozwanej wynosi na dzień 30 września 2014r. (sporządzenia wyciągu z ksiąg banku) 1.575,43 zł wraz z dalszymi odsetkami naliczanymi od dnia następnego po dniu złożenia pozwu do dnia zapłaty, obliczone od kwoty 1.575,43 zł według 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP.

Zgodnie z art. 316 § 1 kpc po zamknięciu rozprawy sąd wydaje wyrok, biorąc pod uwagę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy (...). W związku z czym Sąd uwzględnił powództwo w całości, o czym orzekł jak w pkt. 1 wyroku.

Wskazać w tym miejscu należy, iż pozwana M. L. jest odpowiedzialna za zapłatę zobowiązań wobec powoda, niezależnie od tego czy do spłaty poza nią zobowiązana jest także inna osoba, jej mąż Z. L.. Odpowiedzialność pozwanej M. L. za zapłatę przedmiotowej wierzytelności wynika przede wszystkim z faktu, iż razem z mężem podpisała umowę pożyczki. W sytuacji, gdy za zapłatę zobowiązania odpowiedzialność ponosi więcej osób i zobowiązani oni są do solidarnego pokrycia należności, to od woli wierzyciela zależy czy żądanie skieruje przeciwko wszystkim dłużnikom, czy przeciwko kilku z nich, czy przeciwko każdemu z osobna, jednak zaspokojenie przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych. Zatem powód mógł, niezależnie od tego, że wystąpił przeciwko Z. L., zażądać zapłaty od pozostałych dłużników, w tym przypadku od pozwanej M. L.. Przy czym jej odpowiedzialność za zapłatę należności jest solidarna z odpowiedzialnością Z. L., do kwoty zasądzonej w pkt. 1 wyroku w sprawie I C 2506/15. (wyrok w sprawie I C 2356/15 upr dot. Z. L. nie jest prawomocny).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Sąd uznał, iż pozwana przegrał proces w całości. Na zasądzoną kwotę kosztów procesu składają się wydatki strony powodowej w postaci: opłaty od pozwu w wysokości 30 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz opłata notarialna za poświadczenie za zgodność dołączonych do pozwu dokumentów w kwocie 34,44 zł. Z tych względów, na podstawie powołanych przepisów, orzeczono jak w pkt. 2 wyroku.