Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego we Włocławku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2017 roku

Sąd Rejonowy we Włocławku Wydział I Cywilny

Przewodniczący: SSR Agnieszka Orlik - Seligowska

Protokolant: stażysta Adrian Raszkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2017 roku we Włocławku

na rozprawie sprawy

z powództwa K. M.

przeciwko (...) Zakładowi (...) na (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powódki K. M. na rzecz pozwanego (...) Zakładu (...) na (...) S.A. w W. kwotę 197 zł (sto dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  obciąża Skarb Państwa nieuiszczonymi wydatkami.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 października 2014 r. powódka K. M. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) Zakładu (...) na (...) S.A. w W. (oznaczenie pozwanego zostało sprostowane w piśmie procesowym z dnia 2 września 2015 r., data wpływu 3.09.2015 r. – k. 140) kwoty 1360 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powódka w dniu 8 maja 2014 r. w swoim mieszkaniu uległa nieszczęśliwemu wypadkowi w postaci poślizgnięcia się i upadku na podłogę (panele) na lewą część ciała. W wyniku tego zdarzenia została przewieziona do Szpitala Wojewódzkiego we W. Oddział (...), gdzie po zbadaniu i wykonaniu zdjęcia rtg stwierdzono złamanie barku lewego z licznymi stłuczeniami, złamanie kości przedramienia ręki lewej oraz kości miednicy w części lewej. Po konsultacji lekarskiej co do dalszego sposobu leczenia została przewieziona do domu z uwagi na brak przemieszczenia złamanych kości. Zdaniem lekarzy nie wymagała hospitalizacji. W mieszkaniu na łóżku przeleżała 36 dni pod stałą 24-godzinną opieką. W dniu 12 czerwca 2014 r. karetką została przewieziona na konsultację do Poradni (...) Urazowo-Ortopedycznej przy Szpitalu Wojewódzkim we W.. Tam lekarz prowadzący wykonał zdjęcie rtg i skierował powódkę na rehabilitację oraz wyznaczył termin kontroli na dzień 6 listopada 2014 r. W związku z przedmiotowym wypadkiem w dniu 4 września 2014 r. zarejestrowano u pozwanego sprawę (...) celem oceny trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powódki. W ocenie powódki pozwany niewłaściwie przeanalizował okoliczności sprawy, gdyż po złożeniu niepełnej dokumentacji z wypadku w dniu 5 września 2014 r. przyznał powódce odszkodowanie w kwocie 720 zł (fizycznie pieniądze wpłynęły na konto powódki w dniu 10.09.2014 r.) ustalając 9% uszczerbek za wszystkie odniesione urazy. Z tym nie zgodziła się powódka, gdyż w chwili przyznawania odszkodowania nie zakończył się jeszcze proces leczenia i w efekcie na rzecz powódki powinno być przyznane odszkodowanie w kwocie 2080 zł przy ustaleniu 26 % uszczerbku na zdrowiu, co po odjęciu kwoty wypłaconego odszkodowania 720 zł daje kwotę dochodzoną pozwem 1360 zł. Jak podano w pozwie powódka ma 69 lat i nigdy nie wróci do pełnej sprawności, jak mogłoby mieć to miejsce w przypadku młodej osoby. Nadto powódka argumentowała, że aby w pełni ocenić procentowy uszczerbek na zdrowiu to winna być poddana badaniu lekarskiemu po zakończeniu leczenia, na podstawie pełnej (a nie częściowej dokumentacji).

Powódka wskazywała, że ocena lekarza pozwanego nie była obiektywna i sumienna, gdyż nie zapoznał się on z całością dokumentacji. Powódka doznała bowiem podczas przedmiotowego zdarzenia nie dwóch a trzech urazów tj. nie tylko złamania szyjki kości ramiennej lewej ręki bez przemieszczenia oraz złamania kości łonowej bez przemieszczenia, ale również złamania kości przedramienia lewej ręki. W wyniku tegoż wypadku ma ograniczoną funkcję barku lewej ręki (przykurcz), co w efekcie uwidacznia się tym, jakby jej lewa ręka była o 2-4 cm krótsza, co znacznie utrudnia jej normalne funkcjonowanie, tym bardziej że zamieszkuje sama. Powódka wywodziła, że wcześniej nie była leczona w związku ze schorzeniami układu kostnego. Podał, że w sprawie I Nc 327/15 Sądu Rejonowego we Włocławku został wydany prawomocny nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, który dotyczy tego samego zdarzenia aczkolwiek innej polisy indywidualnej, a nie ubezpieczenia grupowego i innego podmiotu (...) SA, a nie (...) na (...) SA (są to dwa odrębne zakłady ubezpieczeń).

Pozwany (...) Zakład (...) na (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu swojego stanowiska podniósł, iż poza sporem jest, iż powódka na dzień 8 maja 2014 r. była objęta ubezpieczeniem na wypadek trwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego nieszczęśliwym wypadkiem – polisa nr (...). Do umowy ubezpieczenia zastosowanie mają ogólne warunki dodatkowego ubezpieczenia zatwierdzone uchwałą nr UZ/66/2008 Zarządu (...) na (...) SA w W. z dnia 18.02.2008 r. Suma ubezpieczenia na dzień nieszczęśliwego wypadku wynosiła 8000zł. Przedmiotem ubezpieczenia dodatkowego jest zdrowie ubezpieczonego. Zakres ubezpieczenia obejmuje wystąpienie u ubezpieczonego trwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego nieszczęśliwym wypadkiem w okresie odpowiedzialności pozwanego (§ 4 owu). Zgodnie z § 5 pkt 1 owu powódce przysługuje świadczenie z tytułu następstw nieszczęśliwych wypadków w wysokości 1% sumy ubezpieczenia za 1% trwałego uszczerbku na zdrowiu tj. w kwocie po 80 zł za każdy procent trwałego uszczerbku na zdrowiu. Powódka w dniu 31 sierpnia 2014 r. zgłosiła wystąpienie nieszczęśliwego wypadku z dnia 8 maja 2014r. Na potwierdzenie swych roszczeń złożyła dokumentację medyczną. Pozwany przeprowadził postępowanie wyjaśniające, w toku którego lekarz działający na zlecenie pozwanego stwierdził, iż w dniu 8 maja 2014 r. powódka doznała złamania szyjki kości ramiennej lewej bez przemieszczenia oraz złamania lewej kości łonowej bez przemieszczenia. W ocenie lekarza działającego na zlecenie pozwanego powódka w następstwie urazu doznała 9% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Wobec powyższego pozwany decyzją z dnia 10.09.2014 r. przyznał powódce świadczenie w kwocie 720 zł. Na skutek odwołania powódki w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy pozwany podtrzymał swoje stanowisko. Dostarczona dokumentacja nie zawiera potwierdzenia, że powódka doznała trwałego uszczerbku w wyższej wysokości Pozwany zaprzeczył twierdzeniom powódki, iż zaniżył wysokość trwałego uszczerbku w następstwie nieszczęśliwego wypadku z dnia 8 maja 2014 r. Argumentował, że lekarz działający na zlecenie pozwanego ocenił wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu według zasad oceny stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu określonych przez pozwanego w Tabeli norm oceny procentowej trwałego uszczerbku na zdrowiu pkt J oraz pkt K, stanowiącej załącznik do owu. W pozwie powódka domaga się zasądzenia świadczenia w dodatkowej wysokości 1360 zł (co odpowiada trwałemu uszczerbkowi w wysokości 17% ponad przyznane świadczenia) negując tym samym co do zasady określenie wysokości trwałego uszczerbku przez pozwanego - zgodnie z § 2 ust. 10 owu trwały uszczerbek na zdrowiu oznacza trwałe, nierokujące poprawy uszkodzenie danego organu, narządu lub układu polegające na fizycznej utracie tego organu, narządu lub układu lub upośledzenie jego funkcji. Tym samym dla ustalenia wysokości trwałego uszczerbku nie przyjmuje się uszczerbku długotrwałego, lecz jedynie trwały uszczerbek na zdrowiu. Pozwany na podstawie orzeczenia lekarza specjalisty wypłacił powódce świadczenie za 9% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Twierdzenie powódki, że procent trwałego uszczerbku wynosi dalsze 17 % nie znajduje potwierdzenia w dokumentacji medycznej, tym samym zgodnie z zasadami określonymi przepisami kodeksu cywilnego (art. 6 kc) winno być udowodnione przez powódkę. Nadto pozwany uzasadniał, że powódka w dacie zdarzenia miała blisko 69 lat. Mają na uwadze, że doznała stwierdzonych urazów w następstwie poślizgnięcia się i upadku na podłogę w ocenie pozwanego istotnym jest ustalenie, czy przed datą nieszczęśliwego wypadku powódka leczyła się w związku ze schorzeniem układu kostnego. Z ostrożności procesowej pozwany podniósł, że zgodnie z § 20 ust. 4 owu w razie uszkodzenia organu, narządu lub układu, który przed nieszczęśliwym wypadkiem był uszkodzony wskutek samoistnej choroby lub przebytego urazu, a ma to wpływ na ustalenie aktualnego stopnia (procentu) trwałego uszczerbku na zdrowiu ustala się na podstawie analizy jako różnicę stanu danego organu (narządu, układu) przed nieszczęśliwym wypadkiem a stanem istniejącym po nieszczęśliwym wypadku. Tym samym istotnym jest, aby ustalono trwały uszczerbek na zdrowiu powoda z uwzględnieniem powyższego zapisu. Nadto pozwany podniósł, że przedmiotowe ubezpieczenie należy do kategorii ubezpieczeń osobowych i w razie wystąpienia zdarzenia ubezpieczeniowego przysługuje ubezpieczonemu umówiona suma ubezpieczenia (art. 805 § 2 kpc oraz art. 829 kc). (...) osobowe nie mają charakteru odszkodowawczego, natomiast osobie ubezpieczonej przysługuje świadczenie pieniężne w razie wystąpienia zdarzenia ubezpieczeniowego. Wpływ na wysokość świadczenia w związku z nieszczęśliwym wypadkiem (NW) mają wyłącznie: ustalony przez lekarzy orzekających stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz suma ubezpieczenia. Nie mają natomiast żadnego znaczenia okres leczenia, rehabilitacji, zakres cierpień, rodzaj pracy lub czynności wykonywanych przez ubezpieczonego, pogorszenie sytuacji życiowej powódki, wydatki związane z leczeniem i rehabilitacją, gdyż ubezpieczenie to nie ma charakteru odszkodowawczego. Jednocześnie zgodnie z § 20 pkt 7 owu po ustaleniu stopnia (procentu) trwałego uszczerbku na zdrowiu późniejsza zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego nie daje podstaw do zmiany wysokości świadczenia. Powyższe wyklucza możliwość ponownego ustalenia wysokości trwałego uszczerbku na zdrowiu w następstwie zdarzenia z dnia 8 maja 2014 r.

Na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2015 r. Sąd postanowił o prowadzeniu rozprawy w dalszym ciągu z pominięciem trybu uproszczonego, a zatem w postępowaniu zwykłym procesowym.

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka K. M. na dzień 8 maja 2014 r. była objęta ubezpieczeniem w (...) na (...) SA w W. (grupowe indywidualnie kontynuowane) na wypadek trwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego nieszczęśliwym wypadkiem – polisa nr (...), do której to umowy zastosowanie mają ogólne warunki dodatkowego ubezpieczenia zatwierdzone uchwałą nr UZ/66/2008 Zarządu (...) na (...) SA w W. z dnia 18.02.2008 r. Suma ubezpieczenia na dzień nieszczęśliwego wypadku wynosiła 8000 zł. Przedmiotem ubezpieczenia dodatkowego było zdrowie ubezpieczonego. Zakres ubezpieczenia obejmował wystąpienie u ubezpieczonego trwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego nieszczęśliwym wypadkiem w okresie odpowiedzialności pozwanego (§ 4 owu). Zgodnie z § 5 pkt 1 owu powódce przysługiwało świadczenie z tytułu następstw nieszczęśliwych wypadków w wysokości 1% sumy ubezpieczenia za 1% trwałego uszczerbku na zdrowiu tj. w kwocie po 80 zł za każdy procent trwałego uszczerbku na zdrowiu.

(dowód: okoliczności bezsporne)

W dniu 8 maja 2014 r. niespełna 69-letnia K. M. w wyniku upadku z taboretu w swoim mieszkaniu uległa nieszczęśliwemu wypadkowi. Poślizgnęła się z tego taboretu i upadła na podłogę (panele) na lewą część ciała. W wyniku tego zdarzenia została przewieziona do Szpitala Wojewódzkiego we W. Oddział (...), gdzie po zbadaniu i wykonaniu zdjęcia rtg stwierdzono złamanie szyjki kości ramiennej lewej bez przemieszczenia oraz złamanie lewej kości łonowej bez przemieszczenia. W trakcie wizyty w (...)ze powódka podawała bóle ramienia lewego i biodra lewego, ani lekarz (...)u (chirurg) udzielający powódce pomocy w dniu urazu ani też lekarz ortopeda konsultujący w (...)ze i kontynuujący leczenie poszkodowanej w (...) nie stwierdzili złamania kości przedramienia lewego jako następstwa przebytego urazu z dnia 8 maja 2014 r. Powódka nie miała również wykonywanego zdjęcia rtg przedramienia w dniu urazu tj. w dniu 8 maja 2014 r. Również i ona sama nie zgłaszała w dniu urazu dolegliwości bólowych ze strony nadgarstka przedramienia lewego, zgłaszała natomiast bóle ramienia i biodra lewego. Ortopeda konsultujący poszkodowaną zalecił unieruchomienie barku lewego w stabilizatorze barku (ze względu na złamanie kości ramiennej) oraz leżenie przez okres 4-5 tygodni (ze względu na złamanie kości miednicy). Powódka wykonywała te zalecenia.

Od dnia 12 czerwca 2014 r. powódka rozpoczęła leczenie w (...) przy Szpitalu Wojewódzkim we W., które trwało do 6 listopada 2014 r. Odbywała rehabilitację i fizykoterapię w Zakładzie (...) we W.. Powódka w dniu 31 sierpnia 2014 r. zgłosiła pozwanemu wystąpienie nieszczęśliwego wypadku z dnia 8 maja 2014r. Na potwierdzenie swych roszczeń złożyła dokumentację medyczną. Pozwany przeprowadził postępowanie wyjaśniające, w toku którego lekarz działający na zlecenie pozwanego stwierdził, iż w dniu 8 maja 2014 r. powódka doznała złamania szyjki kości ramiennej lewej bez przemieszczenia oraz złamania lewej kości łonowej bez przemieszczenia. W ocenie lekarza działającego na zlecenie pozwanego powódka w następstwie urazu doznała 9% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Wobec powyższego pozwany decyzją z dnia 10.09.2014 r. przyznał powódce świadczenie w kwocie 720 zł. Na skutek odwołania powódki w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy pozwany podtrzymał swoje stanowisko.

Zgłaszający szkodę ubezpieczycielowi – zięć powódki, a zarazem jej pełnomocnik na druku dotyczącym zgłoszenia trwałego uszczerbku na zdrowiu poszkodowanej podał uraz pod postacią „złamania barku lewego i lewej miednicy” oraz „załamanie ręki lewej”/złamanie kości przedramienia”. Nie wskazywał na okoliczności dotyczące upadku z taboretu, a jedynie na poślizgnięcie i w wyniku tego przewrócenie się powódki.

(dowód: częściowo okoliczności bezsporne, a nadto akta szkody (...), opinia biegłego ortopedy K. G. (1) – k. 149-155, k. 222-228, dokumentacja medyczna – k. 170-173, k. 16-18, k. 87-88, k. 98, k. 128-130, k. 180-181, k. 107-112, karta zabiegów – k. 14, k. 19, druk zgłoszenia – k. 64-65)

W wyniku przedmiotowego zdarzenia u powódki doszło do złamania szyjki kości ramiennej lewej bez przemieszczenia leczonej zachowawczo, wygojonego z niewielkim ograniczeniem ruchomości w stawie ramienno-łopatkowym lewym oraz upośledzenia funkcji lkg miernego stopnia oraz do złamania lewej kości łonowej leczonego zachowawczo, wygojonego, bez zniekształcenia i bez istotnego zaburzenia funkcji. Pozwany ustalił 9 % trwały uszczerbek na zdrowiu, zaś w istocie ten uszczerbek wynosił 8%. Brak jest ścisłego powiązania przyczynowo - skutkowego przebytego złamania kości promieniowej lewej w miejscu typowym z urazem z dnia 8 maja 2014 r. Brak jest przesłanek skutkujących możliwością przyjęcia w tym zakresie jakiegokolwiek procentowego uszczerbku na zdrowiu powódki dotyczącego nasady dalszej kości promieniowej. Sam fakt, że powódka przez około 20 lat nie leczyła się u lekarza rodzinnego z uwagi na schorzenia układu kostnego nie świadczy o tym, że powódka w przeszłości nie przeszła złamania w obrębie nadgarstka lewego/przedramienia lewego. Do 1992 roku powódka pracowała w kombinacie ogrodniczym jako pracownik fizyczny przy uprawie warzyw od momentu ich posadzenia/posiadania do czasu zbiorów.

W dniu 19 marca 2015 r. w toku niniejszej sprawy powódka rozpoczęła leczenie w (...). Lekarz z ww. Poradni tego dnia stwierdził w dokumentacji medycznej m.in. „stan po złamaniu l. st. barkowego, k. łokciowej lewej… pełna ruchomość w stawie łokciowym i nadgarstkowym lewym”. Dopiero w dniu 31 marca 2016 r. na życzenie powódki lekarz leczący wykonał analizę zdjęć rtg, w tym zdjęć Rtg przedramienia lewego „Rtg przedramienia lewego 12.06.2014 r. deformacja pourazowa dalszej nasady kości promieniowej. Rtg dn. 6.11.2014 r. obraz rtg identyczny jak poprz.”. Nigdzie w dokumentacji medycznej leczący lekarz (...) bądź ortopeda nie potwierdza faktu doznania przez powódkę urazu nasady dalszej kości promieniowej lewej – powstałego 8 maja 2014 r. Lekarz leczący ortopeda stwierdza tylko fakt przebytego złamania kości promieniowej lewej, bez ścisłego określenia czasu kiedy do tego złamania doszło. Stwierdzona deformacja pourazowa nasady dalszej kości promieniowej nie wykazywała cech dynamiki procesu gojenia złamania – w przeciwieństwie do dynamiki procesu gojenia wieloodłamowego złamania szyjki kości ramiennej lewej. Ta stwierdzona u powódki deformacja pourazowa w obrębie nasady dalszej kości promieniowej lewej nie pozostaje w związku przyczynowym z przedmiotowym wypadkiem. Powódka nie zgłaszała dolegliwości ze strony przedramienia – nadgarstka lewego lekarzowi (...) i lekarzowi ortopedzie w dniu zdarzenia, zaś analiza zdjęć rtg nadgarstka lewego nie wykazuje dynamiki procesu gojenia złamania (rtg wykonane 12.06.2014 r., 6.11.2014 r.), co sugeruje, że do ww. złamania mogło dojść w okresie wcześniejszym, nie było to zatem „nowe” złamanie. Jedynie w sytuacji, gdyby istniał związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem z dnia 8 maja 2014 r. a złamaniem kości przedramienia u powódki, trwały uszczerbek na zdrowiu dotyczący lewego nadgarstka (u osoby z dominującą ręką prawą jak powódka) wynosiłby 6%.

(dowód: opinia biegłego ortopedy K. G. (1) – k. 149-155, k. 222-228, dokumentacja medyczna – k. 170-173, k. 16-18, k. 87-88, k. 98, k. 128-130, k. 180-181, punkt 99a, 105 a Tabeli Norm Oceny Procentowej trwałego uszczerbku na zdrowiu, ogólne warunki ubezpieczenia pozwanego na wypadek trwałego uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego spowodowanego nieszczęśliwym wypadkiem, załącznik do owu – k. 60-61, k. 67-73, zaświadczenie od lekarza rodzinnego – k. 84)

W sprawie sygn. akt I Nc 327/15 Sądu Rejonowego we Włocławku został wydany korzystny dla powódki prawomocny nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, który dotyczy tego samego zdarzenia aczkolwiek innej polisy indywidualnej, a nie ubezpieczenia grupowego i innego podmiotu (...) SA w W. Oddział w B., a nie (...) na (...) SA w W..

(dowód: dokumenty w aktach Sądu Rejonowego we Włocławku sygn. akt I Nc 327/15, ustalenie wysokości świadczenia - k. 118)

Sąd zważył, co następuje:

Niniejszej powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. W myśl zasady wynikającej z art. 6 kc powódka nie sprostała spoczywającemu na niej obowiązkowi wykazania okoliczności, z których wywodziła skutki prawne. Kluczowe dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie było ustalenie, czy powódka doznała większego trwałego uszczerbku na zdrowiu niż zakres przyznanego odszkodowania z ubezpieczenia osobowego w wyniku złamania szyjki kości ramiennej lewej bez przemieszczenia i złamania lewej kości łonowej, a także czy w ogóle w wyniku przedmiotowego wypadku z dnia 8 maja 2014 r. doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wyniku złamania kości promieniowej lewej/kości przedramienia lewej ręki. Sąd skupił się na zbadaniu materialnej podstawy żądań powódki i ocenie ich zasadności, co skutkowało uznaniem roszczenia powódki za nieuzasadnione. W ocenie Sądu brak jest przesłanek skutkujących możliwością przyjęcia wyższej odpowiedzialności pozwanego niż dotychczas wypłacone odszkodowanie.

Przedmiotowe ubezpieczenie należy do kategorii ubezpieczeń osobowych i w razie wystąpienia zdarzenia ubezpieczeniowego przysługuje ubezpieczonemu umówiona suma ubezpieczenia (art. 805 § 2 kpc oraz art. 829 kc). (...) osobowe nie mają charakteru odszkodowawczego, natomiast osobie ubezpieczonej przysługuje świadczenie pieniężne w razie wystąpienia zdarzenia ubezpieczeniowego. Wpływ na wysokość świadczenia w związku z nieszczęśliwym wypadkiem (NW) mają wyłącznie: ustalony przez lekarzy orzekających stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz suma ubezpieczenia. Nie mają natomiast żadnego znaczenia okres leczenia, rehabilitacji, zakres cierpień, rodzaj pracy lub czynności wykonywanych przez ubezpieczonego, pogorszenie sytuacji życiowej powódki, wydatki związane z leczeniem i rehabilitacją, gdyż ubezpieczenie to nie ma charakteru odszkodowawczego. Jednocześnie zgodnie z § 20 pkt 7 owu po ustaleniu stopnia (procentu) trwałego uszczerbku na zdrowiu późniejsza zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego nie daje podstaw do zmiany wysokości świadczenia. Powyższe wyklucza możliwość ponownego ustalenia wysokości trwałego uszczerbku na zdrowiu w następstwie zdarzenia z dnia 8 maja 2014 r.

Mając na uwadze wnioski, do jakich doszedł biegły K. G. (1) należy z dużą powściągliwością podejść do twierdzeń powódki, że nigdy nie przechodziła urazu przedramienia lewej ręki. Zresztą sama powódka przyznała, że nie wie, może w czasach wczesnopowojennych (urodziła się w (...) r.) doznała jakiegoś urazu w tym zakresie, jednocześnie nie umiała logicznie wytłumaczyć dlaczego nie wskazała lekarzowi na ból przedramienia nie tylko w dniu zdarzenia, ale również kiedy opadły emocje podczas późniejszych wizyt począwszy od 12 czerwca 2014 r. Sam biegły wskazał, że u kobiet częściej obserwuje się złamania dalszej nasady kości promieniowej, zaś jego przyczyną jest częściej upadek na tym samym poziomie niż uraz o wysokiej energii. Nie można tracić z pola widzenia, że powódka przez wiele lat do 1992 r. pracowała jako pracownik fizyczny przy uprawie warzyw, co również narażało ją na różnego typu złamania, nadpęknięcia kości nadgarstka/przedramienia lewego. Należy zaznaczyć, że mechanizm złamania jest prawie zawsze jednakowy i polega na upadku na zgiętą grzbietowo dłoń (nadmierny wyprost) lub uderzeniu w okolicę dłoniową. Sama poszkodowana w trakcie pobytu w (...) nie podawała dolegliwości bólowych okolicy nadgarstka – przedramienia lewego. Jedynie w sferze domysłów pozostaje, czy mogło dojść do urazu w obrębie nasady dalszej kości promieniowej lewej podczas przedmiotowego wypadku. Szczególnie silnym argumentem przemawiającym na niekorzyść powódki jest brak w zdjęciach rtg dynamiki procesu gojenia złamania, co jasno sugeruje, że do ww. złamania mogło dojść w okresie wcześniejszym, co z kolei zadaje kłam twierdzeniom samej powódki, że nigdy wcześniej nie przechodziła takiego urazu, a przynajmniej tego nie pamięta. Zgodnie z § 16 owu zgłaszający roszczenie składa do (...) SA dokumentację medyczną potwierdzającą trwały uszczerbek na zdrowiu. Zgodnie ze złożoną dokumentacją medyczną powódka doznała złamania szyjki kości ramiennej lewej oraz złamania kości łonowej lewej i z tego tytułu pozwany zasadnie wypłacił powódce świadczenie za 9% trwałego uszczerbku (mógłby przyznać nawet 8% zgodnie z opinią biegłego ortopedy K. G. (1)). Jeszcze raz należny mocno zaznaczyć, że na podstawie dokumentacji medycznej z okresu wczesno pourazowego (karta (...), historia choroby z (...) lekarza przeprowadzającego badanie podmiotowe i przedmiotowe powódki bezpośrednio po urazie) chirurg pracując w (...) oraz ortopeda konsultujący w ramach (...) i kontynuujący leczenie w Poradni Urazowo-Ortopedycznej nie stwierdzili złamania kości przedramienia lewego jako następstwa przebytego urazu z dnia 8 maja 2014 r. Należy w pełni podzielić stanowisko pozwanego i biegłego, że nawet w dokumentacji medycznej z dnia 12 czerwca 2014 r., kiedy to opadły emocje, a ból częściowo ustąpił powódka nadal nie zgłosiła bólu przedramienia lewego. To na powódce spoczywa ciężar dowodu (art. 6 kc), że w dniu 8 maja 2014 r. doznała również urazu nadgarstka lewego/lewej kości promieniowej. W okolicznościach niniejszej sprawy trudno przyjąć, że to lekarze są winni niewłaściwego wypełnienia dokumentacji medycznej, powódka - co zostało wyżej opisane - nie zgłosiła tego urazu nawet podczas wizyty lekarskiej w dniu 12.06.2014 r. i późniejszych. W świetle całokształtu materiału dowodowego sugestia biegłego poparta analizą zdjęć rtg nadgarstka lewego, że do złamania mogło dojść w okresie wcześniejszym zostało w sposób jasny wyjaśniona brakiem dynamiki procesu gojenia złamania. Kości człowieka zostawiają ślady doznanych urazów i rtg ujawnia przebyte złamania/nadpęknięcia kości. Nie ulega wątpliwości, że na kanwie niniejszej sprawy nie wykazano, że złamanie kości przedramienia lewej ręki pozostaje w związku przyczynowo – skutkowym z przedmiotowym zdarzeniem z 8 maja 2014 r. W świetle opinii biegłego K. G. (głównej i uzupełniającej), która jest fachowa i spójna Sąd władny był bez cech dowolności sformułować ww. wnioski. Sąd uznał opinię biegłego K. G. (1) za miarodajną dla rozstrzygnięcia przez Sąd niniejszego sporu. Zbędne było in concreto dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego, czy dopuszczanie kolejnej opinii uzupełniającej, co generowałoby kolejne wydatki. Potrzeba powołania innego biegłego, dopuszczenia dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej tego samego biegłego powinna bowiem wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z 4.08.1999 r., I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000/22/807, orzeczenie Sadu Najwyższego z 21.11.1974 r., II CR 638/74, OSPiKA 1975/5/108). Zgodnie z § 2 ust. 10 owu trwały uszczerbek na zdrowiu oznacza trwałe, nierokujące poprawy uszkodzenie danego organu, narządu lub układu polegające na fizycznej utracie tego organu, narządu lub układu lub upośledzenie jego funkcji. Tym samym dla ustalenia wysokości trwałego uszczerbku nie przyjmuje się uszczerbku długotrwałego, lecz jedynie trwały uszczerbek na zdrowiu. Zgodnie z § 20 ust. 4 owu w razie uszkodzenia organu, narządu lub układu, który przed nieszczęśliwym wypadkiem był uszkodzony wskutek samoistnej choroby lub przebytego urazu, a ma to wpływ na ustalenie aktualnego stopnia (procentu) trwałego uszczerbku na zdrowiu ustala się na podstawie analizy jako różnicę stanu danego organu (narządu, układu) przed nieszczęśliwym wypadkiem a stanem istniejącym po nieszczęśliwym wypadku.

Mając powyższe na uwadze na postawie art. 805 § 2 kc, art. 829 kc a contrario orzeczono jak w sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą słuszności wynikającą z at. 102 kpc, w wyniku której obciążył powódkę jedynie częścią kosztów procesu, uznając, że obciążenie całością tych kosztów powódki byłoby sprzeczne z poczuciem sprawiedliwości. Powódka jest bowiem emerytką z miesięcznych dochodem 1800 zł, która samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe. O kosztach procesu na rzecz pozwanego z tytułu zastępstwa procesowego orzeczono w oparciu o przepis § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Na koszty te składała się stawka minimalna wynagrodzenia radcy prawnego 180 zł i 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Nieuiszczonym wydatkami (472,78zł+431,60zł=904,38zł) Sąd w oparciu o przepis art. 102 kpc w zw z art. 113 ust. 1 a contrario ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych obciążył Skarb Państwa. Należy zaakcentować, że każde postępowanie sądowe łączy się z generowaniem kosztów, zaś w niniejszej sprawie strona powodowa zasługiwała na zastosowanie wobec niej dobrodziejstwa wynikającego z przepisu art. 102 kpc. Należy podkreślić, że przekonanie strony o zasadności zajmowanego stanowiska wyjątkowo może przemawiać za nie obciążaniem jej kosztami przegranego procesu przed sądem pierwszej instancji, co przestaje być aktualne w postępowaniu apelacyjnym (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 30.03.2012 r., III CZ 13/12, LEX nr 1164738). Subiektywne odczucia powódki o słuszności wywodzonego roszczenia w obliczu doznanych cierpień związanych z nieszczęśliwym wypadkiem zasługiwały na uwzględnienie i danie jej szansy na rozpatrzenie sprawy przez Sąd, a w tym postępowaniu przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, gdyż proces dla jego finalnego rozstrzygnięcia wymagał wiadomości specjalnych.